31.12.2017 – KATECHEZA 330: CZYM JEST ŁASKA UŚWIĘCAJĄCA?

            Od najmłodszych lat słyszeliśmy na katechezie, że człowiek w momencie chrztu świętego otrzymuje dar łaski uświęcającej. Katecheci uczyli nas także, że łaska uświęcająca to „Boże życie w nas”. Jak zatem rozumieć ten szczególny dar Boga?

Katechizm Kościoła Katolickiego (nr 1996-1999) mówi, że łaska uświęcająca to Boży dar, który naszą duszę oczyszcza z grzechów ciężkich oraz czyni ją piękną i świętą. Ten szczególny dar podnosi człowieka do godności dziecka Bożego i czyni go mieszkaniem Trójcy Świętej. Kto trwa w łasce Bożej, jest przyjacielem Boga, a kto wytrwa w niej do końca życia, uzyska z pewnością zbawienie wieczne. Pismo Święte porównuje łaskę uświęcającą z piękną szatą godową oraz ze źródłem wody, które tryska na żywot wieczny i nazywa ją życiem duszy. Łaska uświęcająca powoduje, że Pan Bóg może człowieka przemieniać od wewnątrz. Dla lepszego zrozumienia, w jaki sposób się to dokonuje Pan Jezus posłużył się następującym podobieństwem: „Ja jestem krzewem winnym, wy - latoroślami. Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity” (J 15, 5). Łaskę uświęcającą otrzymujemy przez sakrament chrztu oraz sakrament pokuty i pojednania. 

Aby głębiej zrozumieć czym jest łaska uświęcająca spróbujmy dokonać teraz bardzo ważnego porównania między duszą w stanie łaski uświęcającej a duszą w grzechu ciężkim. Różnica jest zasadnicza: dusza w grzechu śmiertelnym jest duchowo martwa, a dusza w łasce uświęcającej piękna i przeznaczona do życia wiecznego. Św. Katarzyna ze Sieny widząc w mistycznej wizji duszę w stanie łaski uświęcającej, a więc bez grzechu ciężkiego zawołała: „Panie, gdyby mi wiara nie mówiła, że jest jeden Bóg, sądziłabym, że ta dusza jest Bóstwem. Rozumiem, że za tak piękną duszę mogłeś umierać!”. Będąc w stanie łaski uświęcającej podobni jesteśmy do człowieka, który przybrał nową piękną szatę. Dlatego Jezus porównał ten stan do przywdziania szaty godowej w przypowieści o uczcie (Mt 22) i o marnotrawnym synu (Łk 15). Łaska uświęcająca przyodziewa duszę w wysoki stopień piękności duchowej. Stąd św. Jan Chryzostom człowieka, który wchodzi w stan łaski uświęcającej porównywał do kaleki zeszpeconego chorobami, który nagle cudem odzyskał najpiękniejszy wygląd młodzieńczy i przystroił się w purpurę i berło. Św. Jan Vianney mówił o tym: „Jak ciało bez ducha jest trupem, tak dusza człowieka, pozbawiona łaski Bożej, jest martwa i napełnia wstrętem Boga i aniołów. Podobnie Święta Katarzyna z Genui wołała, że „odkąd poznała zło grzechu, nie dziwi się karom piekielnym, bo są one prawie niczym w porównaniu do zła grzechu”. Z tych porównań jasno widzimy jak wielka jest różnica między duszą w stanie łaski uświęcającej a duszą w grzechu śmiertelnym. Dlatego sam Chrystus powiedział: „Jeśli więc światło, które jest w tobie, jest ciemnością, jakże wielka to ciemność!” (Mt 6,23). Również w przypowieści o winnym krzewie znajdujemy piękną analogię duchowego zjednoczenia duszy z Bogiem: „Ja jestem krzewem winnym, wy - latoroślami. Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity, ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić. Ten, kto we Mnie nie trwa, zostanie wyrzucony jak winna latorośl i uschnie. I zbiera się ją, i wrzuca do ognia, i płonie” (J 15,5-6). Dusza, która straciła stan łaski uświęcającej jest jak latorośl, która odpadła od krzewu. Stąd tak ważne pozostaje, aby dbać o ten wspaniały Boży dar jaki otrzymaliśmy na chrzcie świętym.